De ervaring van Wil Post (thuishemodialyse overdag met partner)
“Toen ik tien jaar geleden nierpatiënt werd, begon mijn arts meteen over thuishemodialyse. Ik heb dat altijd in m’n achterhoofd gehouden. Toen ik nog in het centrum dialyseerde, prikte ik mezelf al na twee maanden aan. Zo kon ik vast oefenen. Ik vond dat in het begin wel eng. Gelukkig ben ik goed begeleid. Medepatiënten zeiden: ‘Dat je dat durft!’. Maar ik wilde zo graag thuis dialyseren.
Eerste keer thuis
De training was zwaar, maar waardevol. De persoonlijke benadering van Dianet heeft me erg geholpen. Van mij krijgen alle verpleegkundigen een tien! Tijdens de training behandel je steeds één onderwerp. Daarna controleren
ze of je alle kennis goed beheerst. Als de verpleegkundigen twijfelen, laten ze je niet los. Dat gaf een zeker gevoel, want het is best spannend. Ik kan me de eerste
keer zelfstandig thuis dialyseren nog goed herinneren. Dat was vlak voor de kerstdagen. Mijn man en ik waren gespannen, maar zodra ik aangesloten was, kregen we een telefoontje van een verpleegkundige. Alles ging goed: we
waren zó trots!
Samenwerken
Gelukkig steunt mijn man me. We doen het echt samen. Meestal dialyseer ik ’s middags. Dan ga ik op bed liggen en krijg ik van hem een kopje koffie met een biscuitje. Vaak kijk ik televisie, dan gaat de tijd sneller. Mijn man bereidt alvast het
avondeten voor, zodat ik na de dialyse lekker kan gaan koken.
Wennen
In het begin was het wel wennen. Zeker tijdens de training hadden we onderling soms irritaties, want je moet nauw samenwerken. Maar inmiddels hebben we een goede vorm gevonden. Het hoort gewoon bij ons leven.
Vrijheid
Ik heb echt m’n vrijheid weer terug. Als ik ‘s middags een feestje heb, dialyseer ik ’s avonds. En als we op de camping vlakbij staan, rijden we heen en weer naar huis voor de dialyse. Je voelt je veel minder een patiënt. Als je thuis kan dialyseren, zeg ik: doén! Voor mij is echt de zon gaan schijnen sinds ik thuis dialyseer."