“Ik word ingezet waar ik het hardste nodig ben, dus ik kom bij verschillende patiënten op  verschillende plaatsen. De ene dag zit ik op een zolderkamertje en de dag erna in een riante villa. Ik werk 36 uur per week en zie ongeveer twintig à vijfentwintig patiënten regelmatig. Die afwisseling vind ik heerlijk. In een thuissituatie zie je toch meer van hoe iemand zijn leven leidt en welke impact dialyse heeft. Soms zie ik ook wel schrijnende dingen, zoals een koelkast die steeds leeg is. Bij een andere patiënt is er juist weer veel luxe en overdaad.

Teamgevoel

Iedere patiënt is anders. Soms heeft iemand een lastig karakter en dan is het wel eens moeilijk dat je alleen bent. Op die momenten overleg ik met collega’s via de app of bel ik de regiocoördinator. Dan kom je er altijd wel uit. We communiceren onderling veel via de app. Op die manier kunnen we sparren over werk, elkaar een hart onder de riem steken, ervaringen delen of gewoon gezellig kletsen. Daardoor heb ik weer het gevoel dat ik collega’s heb en deel uitmaak van een team.

Wandelen

Van de tijd die ik in de auto doorbreng, geniet ik ook. Ik zit veel in de Achterhoek en de mooie omgeving geeft me af en toe wel een vakantiegevoel. Soms denken mensen door de term ‘mobiel team’ dat ik het hele land door rijd, maar dat is niet zo. Wij zijn in regio’s ingedeeld en ik zit nooit langer dan een uur in de auto. ’s Middags ben ik vaak tussen twee dialyses in thuis en ga ik wandelen met mijn honden in het bos.

Uitdagende stap

Ik ben 36 jaar dialyseverpleegkundige en ben blij dat ik deze uitdagende stap nog heb genomen. De functie past perfect in mijn leven nu ik een gezin met oudere kinderen heb. Mij krijg je geen ziekenhuis of centrum meer in. Toen ik nog in een ziekenhuis werkte, telde ik de jaren tot mijn pensioen. Nu is het precies andersom en hoop ik dat ik tot mijn zeventigste mág doorwerken. Ik moet er niet aan denken om te stoppen. Wat zou ik mijn werk dan missen.”